Van je hoofd naar je hart

Toen ik voor de eerste keer moeder werd, 10 jaar geleden, kwam mijn reis vanuit mijn hoofd naar mijn hart in een stroomversnelling. Ik had al eerder wat aan NLP gedaan en iets met familieopstellingen, maar deze keer was er geen weg terug. Ik werd totaal geleefd door de komst van dat lieve kleine wurmpje, vol liefde, overgave en “wegcijfering”. Mijn hele leven stond in het teken van zorg voor haar. Het ging goed met haar hoor, maar ze was een langzame drinker, en ik wilde persé moedermelk blijven geven, terwijl het maar niet lukte om haar uit de borst te laten drinken. Ik was werkelijk heel de dag bezig met haar voeden. Totdat ik mijn tweede borstontsteking kreeg -ik heb me nog nooit zo ziek gevoeld als toen- en koos voor mezelf door te stoppen met de borstvoeding. Wat vond ik dat een moeilijk besluit.

Na een paar maanden begon ik weer met werken, maar het was alsof mijn hoofd niet meer wilde. Mijn hoofd zag totaal het nut van het werk niet meer in. Mijn hoofd deed het ook niet meer zo goed. Ik kon me niet concentreren, ik snapte niet meer waar we het over hadden en waarom het belangrijk zou zijn. Ik kon mijn motivatie niet meer terug vinden. Ik heb me vaak afgevraagd of het blijvend zou zijn en of ik nog de ‘oude’ Laura zou worden. Maar de ‘oude’ Laura werd ik niet meer.  En achteraf bezien is dat maar goed ook :).

De verwarring was groot en het voelde niet prettig. Ik was heel blij met onze dochter, met het moeder zijn, maar de rest van mijn leven stond gevoelsmatig op zijn kop. Ik vroeg een loopbaangesprek aan en daar werd me geadviseerd om een therapeut te zoeken, omdat het dieper zat dan ‘slechts’ een loopbaanvraag. Ik heb het advies opgevolgd en ging in therapie. Ik weet nog goed dat ik het eerste gesprek had en me ernstig afvroeg of ze wel kon volgen wat ik zei, ik vond het zo onsamenhangend wat ik vertelde. Ik begreep mezelf allang niet meer. Ik vond het raar van mezelf: ik had een goede baan, een man, een kind, een leuk huis, alles leek voorspoedig te gaan, maar toch voelde ik dat niet zo.

Ik vond mijn eigen gevoel vooral lastig en irritant.

Met deze therapeut ben ik gaan leren voelen. Niet dat ik dat nooit deed, ik voelde van alles, maar ik was gewend om daar niet te veel aandacht aan te besteden, om daar aan voorbij te gaan. Ik vond mijn eigen gevoel vooral lastig en irritant. Ze adviseerde me om het eerste opleidingsblok van de opleiding Spirituele Pychologie te volgen om te kijken wat het me zou brengen. Niet met de intentie om de hele opleiding te gaan doen, maar als basis om meer te leren zakken, meer te leren over energie en chakra’s. Ik vond het machtig interessant en tegelijkertijd had ik heel veel weerstand. Ik had weerstand omdat mijn hoofd heel erg moest wennen aan de nieuwe ideeën die hier gedeeld werden. Niet wetenschappelijk onderbouwd, zoals ik gewend was uit mijn universitaire studie Psychologie. En toch voelde ik aan alles dat het ergens klopte, dat het goed was voor mij. Wederom verwarring…

De docent en ik hebben later nog wel eens teruggekeken op hoe onwennig het voor mij was geweest. Het begin van ‘zakken’, mediteren, toestaan van gevoelens; van verdriet en eenzaamheid. Ik was kapot na die vijf dagen, echt ontzettend moe. Ik stond nog een paar dagen letterlijk te trillen op mijn benen, ben zelfs nog flauwgevallen, omdat mijn systeem zoveel te verwerken had gekregen. En toch ben ik nog 7 jaar doorgegaan met de opleiding en ben ik meer van dit soort, in mijn ogen aanvankelijk zweverige en vage dingen, gaan toevoegen aan mijn leven. Ik kon er met mijn verstand niet bij, maar ik werd er op een bepaalde manier rustig van. Ik voelde alsof ik iets wezenlijks toevoegde in mijn leven, waar ik niet meer zonder kon. Ik had altijd mijn verstand leren gebruiken en daar was ik goed in geworden. Maar nu leerde ik om te voelen en dat was nodig voor dat kleine meisje in ons huis. Maar eigenlijk ook voor dat kleine meisje in mij.

Ik heb mijn gevoeligheid lang gezien als iets dat niet de bedoeling was.

Het is steeds makkelijk geworden (en ik viel niet meer flauw na opleidingsblokken) om te zakken, om te voelen, om toe te laten en los te laten. Me te verbazen, verwonderen en steeds meer te ontdekken wie ik ben en mezelf de ruimte te geven voor al mijn (eigen)aardigheden. Ik heb mijn gevoeligheid lang als iets gezien dat eigenlijk niet de bedoeling was. Maar nu ben ik eigenlijk elke dag dankbaar dat ik zo gevoelig ben. Dat ik geniet van de bloemen op tafel, de frisse lucht buiten, het natte gras, de wind door mijn haren, de knuffels van de kinderen (inmiddels twee) en de verbinding met de mensen om mij heen.

Ik heb leren genieten. Alles was altijd serieus. Ik heb nu geleerd om speelruimte voor mezelf te creëren, om uit te proberen, te onderzoeken, waar ik van geniet en heel veel van leer. Niet meer alleen uit de boeken of op basis van onderzoek, maar leren door te voelen, te observeren en te reflecteren. Zelfonderzoek zonder oordeel, met mildheid en liefde voor mezelf en de mensen om mij heen. Dat is in vogelvlucht mijn reis van mijn hoofd naar mijn hart. 

Ben jij een hoofd- of een gevoelsmens?

Herken jij dat je een ‘hoofdmens’ bent en wil je meer in contact komen met je gevoel? Of weet je dat je een gevoelsmens bent, maar heb je af en toe een herinnering nodig om weer te zakken in je lijf en te voelen? Kijk dan eens bij de Eigen Wijsheid school. Een community met online trainingen en ontmoetingen, waarin je kunt ontdekken hoe je af stemt of jezelf. Op wat je nodig hebt, hoe je meer vertrouwen krijgt, liefdevol grenzen kunt stellen en minder last hebt van boosheid of eenzaamheid. Met andere woorden meer rust in je hoofd, kiezen voor jezelf en meer genieten. De Eigen Wijsheid school kent diverse abonnementsvormen.

Lees hier voor meer informatie of neem contact met me op voor een gratis kennismaking en inzichtsessie.