Hoe ik leerde om echt voor mezelf te kiezen, zonder steeds weer in please-gedrag terug te vallen

door | mrt 11, 2021 | Inspiratie

Je bent voor de 10e keer vandaag het huis aan het opruimen. Speelgoed in de kasten, vaat in de afwasmachine, oude post in de papierbak.  Je hebt overwogen om even je partner te vragen om te helpen, maar bedenkt je dat het eigenlijk ook niet zoveel voorstelt, je bent zo klaar en dan gebeurt het tenminste goed en niet half. 

Je partner zit lekker op zijn kont. Ergens voel je wel wat jaloezie, hij pakt wel de rust waar jij zo naar verlangt.

“Niet miepen, zo klaar” zeg je tegen jezelf…

Onee, toch niet… want je hebt dat ene mailtje voor je werk nog niet verstuurd. Dat dan ook nog maar even. Uiteindelijk is het 21:30 als jij op de bank ploft. Alles is gedaan en je bent moe. Niet eens trots dat alles is gelukt, maar gewoon moe en een beetje boos, al weet je niet precies waarom.

Maar dat kan je wel bedenken: je man! Omdat hij je niet geholpen heeft en jou alleen voor de zorg en het huis laat opdraaien. Je weet dat dat niet helemaal waar is, maar zo voelt het nu wel. Je voelt je eenzaam en uitgeput… Misschien moet je maar gewoon naar bed gaan?

Maar eigenlijk wil je eerst nog wel even wat tijd voor jezelf. Je gaat zitten en bedenkt wat je dan nu nog gaat doen, het is al zo laat…

 

Herken je dit? 

Ik wel van mezelf van ‘vroeger’. Laatst realiseerde ik me weer dat dit echt was hoe het bij mij een jaar of 5 geleden ging en dat ik zo blij ben dat het nu anders is. Deze week nog: mijn man ontdekte dat we vergeten waren om de boodschappen te bestellen. Het was 21:30 en ik had net Netflix aangezet na een Q&A-sessie met een klant. De hele dag gewerkt en nu wilde ik even helemaal niets.  

 

“Maar wat eten we dan morgen?” Zei hij, wetende dat we allebei geen tijd hadden om de volgende dag boodschappen te doen. Ik antwoordde dat “we altijd wel wat hebben en dat ik het nu niet meer ging doen”. Hij had de keuze: of zelf de boodschappen bestellen of afwachten wat er morgen zou gebeuren. Hij koos voor dat laatste. Ik vond het best.

 

Het fijne was dat ik niet stiekem vond dat hij dat maar moest doen of dat ik mijn tv-serie uit zette om het toch te doen. Ik had alle vertrouwen dat het de volgende dag goed kwam en ik was vastbesloten mezelf nu ontspanning te gunnen en niks meer te moeten. En doordat ik daar zo helder in was ontstond er ook geen ruzie. Het was goed zo en uiteraard hebben we de volgende dag gewoon iets gegeten: deels uit de vriezer en deels uit de voorraadkast.

 

“Het is nu veel makkelijker om mijn grenzen aan te geven, zonder dat er ruzie van komt”

 

Wat ik schets is een voorbeeld, waarin ik ervaar dat ik nu veel makkelijker en eerder mijn grenzen voel en deze aan kan geven zonder dat er ruzie van komt. Dat ik me gesteund voel in mijn relatie en niet meer probeer te voldoen aan wat ik denk dat ‘normaal’ is, of van mij verwacht wordt. Dat ik kan loslaten en vertrouwen en dat ik mezelf de ruimte geef en mezelf niet meer te veroordelen om wat ik voel of (niet) wil. Mezelf uit te spreken, zonder eerst een ‘kloppend’ verhaal te bedenken dat legitimeert waarom ik zo denk of voel. Het interesseert me ook niet meer zo of iemand het kan begrijpen: voor mij is het zo en dat is reden genoeg om ergens wel of niet voor te kiezen. 

 

Wat was hiervoor nodig?

Allereerst moest ik de pauze-knop vinden: vertragen, mezelf rust en ontspanning gunnen. Door de rust kon ik inchecken bij mezelf,  mezelf serieus nemen. En dan bedoel ik niet mijn verhalen, maar mijn gevoel: wat heb ik nodig? En dan niet blijven doorlopen, maar echt kiezen voor mezelf, mezelf toestemming geven en ‘het beste’ gunnen. In mijn eigen WIJSHEID methode zijn dat de I van Inchecken en de J van Ja zeggen tegen jezelf. Daarnaast heb ik geleerd om mijn Ik-kracht (de andere I van mijn methode) te versterken. Ik had heel wat stemmetjes die mezelf onderuit haalde. Belemmerende overtuigingen die me niet dienden en me klein hielden. Door te vertragen en te doorvoelen, werd ik deze stemmetjes bewust, kon ik voelen wat het met me deed en heb ik mezelf als het ware geherprogrammeerd met overtuigingen die me wel goed doen voelen:

 

  • Ik ben goed zoals ik ben
  • Het is ok om naar mijn gevoel te luisteren (ik hoef niet altijd verstandig te zijn)
  • Het is belangrijk om mezelf uit te spreken, want daarmee blijf ik trouw aan mezelf.
  • Je best doen is een keuze (je hoeft niet overal je uiterste best voor te doen)
  • Fysieke klachten (hoofdpijn) zijn een goede reden om mijn agenda aan te passen, uit liefde voor mezelf
  • Er is altijd tijd genoeg (Alles wat echt belangrijk is komt op tijd ‘klaar’)

 

Het voelt als een verademing, zoveel meer ruimte voor mezelf en minder gedoe en gepieker. En dat gun ik jou ook!

 

We worden opgevoed vanuit het principe dat het belangrijk is om goed je best te doen, door te zetten -ook al voel je dat je niet meer kunt- en je netjes en behulpzaam te gedragen. Supermooie waarden, maar wat nu als dat niet hetzelfde betekent als jezelf eindeloos wegcijferen? Wat nu als je jezelf wèl op 1 mag zetten en vanuit die energie kan bijdragen aan wat jij belangrijk vindt, voor jezelf maar uiteraard ook voor de lieve mensen om je heen? 

 

Misschien vind je het moeilijk om jezelf op 1 te zetten, ‘hoort’ dat eigenlijk niet als moeder… Weet dan dat je daar zelf de hoogste prijs voor betaald. Het is een overtuiging die op de lange termijn niet goed voor je is. Maar juist omdat we vaak wel zo zijn opgevoed is het lastig om dit ‘even’ te veranderen. Soms ben je je die overtuiging niet eens echt bewust, want je weet heus wel dat je beter voor jezelf zou moet zorgen, dat dat ok is. Je probeert het ook zo af en toe, maar toch blijkt het vaak niet zo simpel. Je weet dat je niet de moeder hoeft te zijn die altijd de mooiste traktatie maakt of 20 kinderen op visite kan hebben.

 

En toch… voel je soms de schuldgevoelens en de competitie met andere moeders. Dit is niet nodig. Als je vanzelf houdt en jezelf accepteert zoals je bent, kan je moeder zijn zoals het voor jou goed voelt, op jouw voorwaarden, volledig vanuit wie jij bent, zonder dat je ergens aan hoeft te voldoen. Je bent goed genoeg. Altijd.

 

“Ik zou willen dat het gewoon wordt om bij jezelf te rade te gaan, hoe het met je gaat en wat je nodig hebt. En dat het dan ook gewoon wordt om hiernaar te luisteren.” 

Ik zou heel graag willen dat jij dat ook gaat voelen en meer gaat luisteren naar jezelf. Dat het ‘gewoon’ wordt om bij jezelf te rade te gaan, hoe het met je gaat en wat je nodig hebt. En dat het dan ook gewoon wordt om hiernaar te luisteren. Om jezelf te geven wat je nodig hebt en dat dan niet de belangen van de kinderen, je man of je baas altijd maar voorgaan. Dat je niet direct ‘onbetrouwbaar’ bent als je een keer iets afzegt of verplaatst. Dat zorgen voor jezelf niet hetzelfde is als asociaal zijn… Sterker nog ik zie zorgen voor jezelf als voorwaarde om uit liefde weer te kunnen geven aan een ander. Zonder valse verwachtingen dat het ook weer een keer naar je terugkomt. Je mag echt kiezen wat voor jou goed voelt, want jij bent de meest belangrijke persoon in jouw leven!  

Voel jij ook dat je meer bent dan alleen mama en zou je jezelf meer prioriteit willen geven? Wil je niet meer snauwen naar je kids of partner, omdat je eigenlijk te weinig voor jezelf gezorgd hebt? Dan heb ik een mooie mini-training die je bewust maakt en weer andere keuzes laat maken. Keuzes die goed zijn voor jou! 

Doorbreek de overleef-modus en krijg weer grip op je energie en je emoties. Hervind jouw Eigen Wijsheid in 7 dagen! 

Kijk voor meer informatie en aanmelden op: www.praktijkvooreigenwijsheid.nl/mini-training

 

Whatsapp mij
WhatsApp